कधीतरी...

कधीतरी एखाद्या दिवशी,
त्या खोलीचा दरवाजा चुकून उघडला जातो,
आणि कसं काय माहित नाही,
आठवणींचा छोटासा झरा, पूर आल्याप्रमाणं गावभर पसरतो...

या आठवणी पण कशा, मुलुखाच्या व्रात्य,
मिळालं रिकामं मन, म्हणून करत राहतात दंगा,
झोंबाझोंबी करतात, अंदाधुंदी माजवतात,
आणि गरीब बिचाऱ्या मनाभोवती घालत राहतात पिंगा...

पण काही असतात अगदीच गुणी,
गोंजारतील, कुरवाळतील,
कुठं लचकलं, मुरगळलं असेल तिथं मलमसुद्धा लावतील,
आणि काही काही खुपच खटयाळ,
रडवतील, चिडवतील,
कुठं खरचटलं बिरचटलं असेल तिथं मुद्दाम नखानं ओरबाडतील...

काही काही असतात अगदी मस्त कलंदर,
कधी विदुषकाप्रमाणं खेळ करून,
गालावर हळूच हसू आणतील...
किंवा कदाचित भावनांचा मेळ जमवून,
हळूच डोळे ओले करतील...

मग अचानक कुठूनतरी एक बागुलबुवा येतो,
या सगळ्या लेकीबाळींना खूप खूप दटावतो,
काही लपून बसतात कुठतरी अडगळीत,
काही काही झोपी गेल्याचं नाटक पार पडतात सुरळीत,
काही निघून जातात परत बंद खोलीत,
काही मात्र फिदीफिदी हसत राहतात,
बागुलबुवाचे शब्द झेलीत...

मग तो बागुलबुवा अनेक खटपटी करून
त्यांना पुन्हा खोलीत ढकलतो,
कड्या, कोयंडे, कुलुपं लावून,
खोली गच्च बंद करतो...

पण कसं काय माहीत नाही,
एखाद्या दिवशी खोलीचा दरवाजा चुकून उघडला जातोच...

.........Pratima