शाश्वत

वठलेल्या पिंपळाला चैत्राची पालवी फुटावी तसं झालंय,
माझ्याच मस्तकातुन इवली दोन पानं उगवावीत जणू, जुळलेल्या ओंजळीगत...

आपल्यात नव्यानं उभं राहू पाहणारं हे शाश्वत नातं असेलच नेहमी,
तुझ्या-माझ्या रक्ताइतकं प्रवाही

बदलतील त्याची वळणं,
कमी जास्त होईल त्यातला आवेग आणि जवळीक,
किंवा नेहमीच त्याची गुंफण राहील अगदी घट्ट...
सोसावे लागतील त्याला ऊन-पावसाचे खेळ,
आणि क्वचित ताटातुटीची ससेहोलपट...

आपल्यात रुजलेल्या नात्याला
कशाला द्यायचं काही नाव,
आणि का करायचा अट्टाहास, त्याची व्याख्या शोधण्याचा,
बाभळीसारखं काटेरी असू देत अथवा कदंबसारखं हिरवंकंच,
हे नातं आहे अगदी शाश्वत नि खरं
असु देत वाईट, किंवा बरं,
पण लक्षात ठेव,
हे नातं आहे, अगदी खरं,
तुला मला जोडणाऱ्या नाळेइतकं खरं !!