मानवी जगणं हे कसं छोट्याछोट्या क्षणात अडकून पडलेलं असतं ना! आणि आपण मात्र मोठमोठ्या achievements च्या नादात हे जगणं कणाकणानं गोळा करायला विसरूनच जातो. गरम गरम चहाचा कडक प्याला, दोघांत एक करून खाल्लेलं वाफाळतं कणीस, पारिजातकाचा पहिला वाहिला बहर, आईच्या कुशीत घालवलेली रात्र, ग्रीष्मात surprisingly आलेली वळीवाची सर, कधी झोपेतून जाग आल्या आल्या कानावर पडलेला चिवचिवाट, आपल्या घरातलं छोट्या पिल्लानं टाकलेलं पहिलं पाऊल, नाकातोंडातून पाणी येत असलं तरी "भैय्या और तिखी बनाओ" असं म्हणत खाल्लेली पाणीपुरी, हिवाळ्याच्या एखाद्यापहाटेला पडलेलं गच्च आल्हाददायी धुकं, जुन्या फोटोंचे गठ्ठे काढून त्यांच्यात दिवस दिवसभर रमणं असे कित्ती कित्ती क्षण वाटेवर अगदी सहज भेटतात...आणि जगणं कणाकणानं भरून टाकतात.
अलीकडेच gallery मध्ये एक तुळशीचं रोपटं लावलंय. आणि तेही असंच रोज कणाकणानं आनंद देतंय. त्याला रोज पाणी घालणं, त्याला कुरवाळणं, त्याच्या मुळाशी माती मोकळी करणं या गोष्टीचं केवढं म्हणून अप्रूप! आता त्याला जेव्हा मंजिऱ्या फुटतील तेव्हा तर आम्ही दोघं grand celebration च करणारे..
गुलझार म्हणतात ना,
कतरा कतरा मिलती है, कतरा कतरा जीने दो,
जिंदगी है, बेहने दो....बेहने दो.....
अलीकडेच gallery मध्ये एक तुळशीचं रोपटं लावलंय. आणि तेही असंच रोज कणाकणानं आनंद देतंय. त्याला रोज पाणी घालणं, त्याला कुरवाळणं, त्याच्या मुळाशी माती मोकळी करणं या गोष्टीचं केवढं म्हणून अप्रूप! आता त्याला जेव्हा मंजिऱ्या फुटतील तेव्हा तर आम्ही दोघं grand celebration च करणारे..गुलझार म्हणतात ना,
कतरा कतरा मिलती है, कतरा कतरा जीने दो,
जिंदगी है, बेहने दो....बेहने दो.....
