रवींद्रनाथ टागोर यांची The Flower School हि कविता वाचली. या कवितेचा मी अनुवाद करावा इतकी माझी योग्यताही नाही आणि पात्रताही नाही…हवं तर असं म्हणेन कि त्यांची कविता मराठीतून मी हि अशी वाचली-
फुलांची बाळं
ढगांचा धुड्डुम धुड्डम आवाज येऊ लागलाय
पावसाळी वारा वेळूतून शीळ घालू लागलाय
आता फुलांची जणू जत्राच भरून जाईल
कुठून कुठून रंगीत रंगीत फुलं उगवुन येतील
आणि ही फुलं गारांच्या पावसात नाचतील, बागडतील
एकमेकांशी शिवाशिवी खेळतील
तुला माहितीये आई…
ही फुलं किनै शाळेत जातात
त्यांचीही एक शाळा असते, खोल खोल जमिनीच्या आत
ही फुलं वर्गाचं दार लावून गृहपाठ करतात
आणि मधल्या सुट्टीत लपाछपी खेळायला जातात
जेव्हा काळे काळे ढग येतात आणि पाऊस पडायला लागतो
तेव्हा परीक्षा-बिरीक्षा सगळं संपून फुलांना खूप मोठी सुट्टी लागते
मग सगळ्या फांद्या, सगळी पानं आणि आकाशातले ढगसुद्धा
सगळे सगळे खूप खूप खुश होतात
जोरजोरानि टाळ्या वाजवतात
मग ही फुलांची बाळं रंगीत झगे नि लाल-पिवळे सदरे घालून झाडांच्यावर सुट्टीला येतात
तुला माहितीये आई?
त्यांचं घर किनै असतं उंच आकाशात
चांदण्यांच्या घराजवळ
तू पाहिलं नाहीस का आई…किती गडबडीनं हि फुलं घरी पळून जातात
तुला नं आई माहितीच नाहीये फुलांची एक गंमत
आकाशात ना त्यांची पण असते एक आई
ती त्यांना रात्री कुशीत घेऊन थोपटते,
आणि गोष्टसुद्धा सनग्ते…आणि मग अंगाई गाते
जशी तू मला कुरवाळतेस आणि आणि माझे गालगुच्चे घेतेस ना…अग्गदी तस्सं!!!
